wtorek, 31 marca 2015

Nie dawaj dziennikarzowi pistoletu z ostrą amunicją

Rozmówcy przed wywiadem radiowym lub telewizyjnym na żywo czasem zastrzegają sobie na jakie tematy nie chcą rozmawiać. Niektórzy robią to kategorycznie: "Nie życzę sobie pytań na ten temat!"

Dziennikarz nie musi się na to zgodzić. Może to nawet sprytnie wykorzystać: "Wiem, że nie chce pan/pani rozmawiać o XXX, ale to ważna sprawa i nasi widzowie chcieliby dowiedzieć się..."

Rozmówca ma w takiej sytuacji dwie opcje: 1. odmówić odpowiedzi (co w praktyce jest równie szkodliwe jak "bez komentarza") lub 2. powiedzieć coś co mu przyjdzie do głowy w ostatniej chwili (co może być jeszcze bardziej szkodliwe).

Lepiej nie odkrywać przed wywiadem swoich słabych punktów. Dziennikarz wtedy wie, że może pytać o wszystko, widzowie – że nie masz nic do ukrycia.

Jeśli dziennikarz rozpocznie – celowo lub przez przypadek – niewygodny dla Ciebie wątek, wyjaśnij dlaczego nie możesz o tym mówić. Możesz powołać się na przepis prawa, poufność negocjacji lub brak zgody zarządu na ujawnienie wyników finansowych przed publikacją oficjalnego raportu.

Jeśli przedstawisz mocny i racjonalny powód, ludzie to zrozumieją i nie uznają za ucieczkę od odpowiedzi.

Próba kontrolowania wywiadu przed wejściem do studia daje dziennikarzowi przewagę już na samym początku. To tak jakby dać mu pistolet z ostrą amunicją... wierząc, że nie strzeli.

piątek, 27 marca 2015

Potakiwanie w wywiadzie telewizyjnym

Nie wiem czy to jakaś nowa moda, ale widzę w telewizji osoby, które w czasie udzielania wywiadu przez cały czas kiwają głową.

Nie sądzę, że są ofiarami narkolepsji. Nie zauważyłem też, żeby w stan uśpienia wprawiały je zbyt długie, zawiłe i nudne pytania reporterów.

Wydaje mi się, że jest to przejaw chęci nawiązania z reporterem jakiegoś dziwnego niewerbalnego kontaktu.

Nie zalecam takiego zachowania.

Automatyczne potakiwanie w wywiadzie może być niebezpieczne. Rozmówca może w ten sposób stwarzać wrażenie, że zgadza się z każdym słowem reportera.

A nie każde pytanie jest miłe, sympatyczne i obiektywne.

Co więcej, niektórzy rozmówcy zaczynają potakiwać na zgodę od samego początku pytania i nie przestają nawet kiedy w drugiej części reporter przechodzi do ataku.

Na przykład:

Reporter: "Panie ministrze, jest pan wybitnym finansistą (minister entuzjastycznie potakuje), ekspertem, który ma dostęp do wszystkich najnowszych rządowych informacji i analiz (minister nie przestaje kiwać głową na zgodę), jak więc jest to możliwe, że pomylił się pan w planowaniu przychodów budżetu o 20 miliardów złotych?" (minister przestaje potakiwać – zbyt późno)

Niektórzy rozmówcy lubią też – kiedy reporter zadaje pytanie – rzucać krótkie "tak", "zgadza się" lub "właśnie", legitymizując tym samym słowa dziennikarza, bez wiedzy do czego faktycznie zmierza.

Telewizyjny wywiad na żywo nie jest festiwalem okazywania empatii. Jeśli temat nie dotyczy sprawy nie budzącej najmniejszych kontrowersji i wątpliwości (znasz taki?), wysłuchaj spokojnie pytania do końca (bez żadnych gestów i wtrąceń).

Dopiero kiedy dziennikarz skończy, odpowiedz na pytanie.

poniedziałek, 23 marca 2015

30 porad jak korzystać z firmowego profilu na Twitterze

Uważasz, że wiesz jak korzystać z firmowego profilu na Twitterze? Zastanawiałeś się jak to robić lepiej?

Oto 30 podpowiedzi jak zwiększyć skuteczność komunikacji na Twitterze:

1. Umieść w biogramie wszystkie najważniejsze informacje.

2. Wybierz jak najkrótszą nazwę profilu.

3. Umieść w biogramie swoje zdjęcie lub logo.

4. Umieść w tle zdjęcie, które dobrze opisuje to, co robi Twoja firma.

5. Umieść w biogramie odsyłacz do swojej firmowej witryny WWW.

6. Poznaj styl komunikacji na Twitterze (krótko, rzeczowo, ciekawie).

7. Nie mów tylko o sobie i o tym, co robi Twoja firma.

8. Udostępniaj artykuły o nowościach w Twojej branży.

9. Publikuj zdjęcia Twoich pracowników i produktów oraz relacje z firmowych wydarzeń.

10. Oferuj promocje dostępne tylko na Twitterze.

11. Publikuj krótkie recenzje Twoich produktów i/lub usług.

12. Zadawaj pytania.

13. Wysyłaj podziękowania użytkownikom, którzy udostępnili Twoje wpisy na swoich profilach.

14. Dziękuj za osobiste rekomendacje.

15. Pamiętaj, że ludzie lubią się śmiać.

16. Poprawiaj swoje błędy i szybko za nie przepraszaj.

17. Używaj hashtagów (#), żeby łatwiej odnaleźć to, co piszesz.

18. Obserwuj jakie tematy cieszą się największą popularnością.

19. Obserwuj co piszą liderzy Twojej branży i co pisze Twoja konkurencja.

20. Korzystaj z tematycznych list na Twitterze do wydzielenia i monitoringu mniejszych grup użytkowników.

21. Oferuj pomoc i porady użytkownikom piszącym o Twojej branży.

22. Korzystaj z serwisów skracających długość odsyłaczy, na przykład Bitly.

23. Przeczytaj uważnie każdy tweet przed publikacją. Sprawdź czy działają odsyłacze.

24. Krótsze wpisy są częściej udostępniane.

25. Nie łącz profilu na Twitterze z profilem na Facebooku lub innym serwisem.

26. Nie publikuj ogromnej liczby wpisów w krótkim okresie – rozłóż je w czasie.

27. Publikuj wpisy w dzień i w nocy, w godzinach pracy i poza nimi, w dni robocze i weekendy.

28. Korzystaj z aplikacji dostarczających informacji o popularności profilu.

29. Sprawdź w jakie dni i o jakich godzinach najwięcej Twoich klientów jest obecnych na Twitterze.

30. Twitter jest prosty – nie komplikuj go.

Trochę się tego uzbierało. Ale jeśli będziesz postępować zgodnie z tymi wskazówkami, zauważysz większe zaangażowanie i zwiększysz liczbę wartościowych interakcji – może też zwiększysz sprzedaż.

Jakimi zasadami kierujesz się na Twitterze? Napisz o tym w komentarzu.

czwartek, 19 marca 2015

Przepraszam, ale nie wiem co powiedzieć

W wywiadzie dla mediów – mimo najbardziej starannego przygotowania – może zdarzyć się sytuacja kiedy nie wiesz jak odpowiedzieć na pytanie reportera.

Oto trzy takie sytuacje i porady jak się zachować:

1. Kiedy nie znasz odpowiedzi, bo pytanie jest bardzo szczegółowe lub wykracza poza Twoją specjalizację.

Powiedz "Nie wiem" i wyjaśnij dlaczego nie możesz udzielić odpowiedzi, na przykład "Trwa postępowanie wyjaśniające", "Czekamy na raport komisji" lub "Proszę ich o to zapytać" (jeśli pytanie dotyczy tego, kto coś zrobił lub czego nie zrobił).

Możesz oczywiście pomóc reporterowi zdobyć potrzebne informacje, ale nie masz takiego obowiązku.

2. Kiedy nie znasz odpowiedzi, ale powinieneś ją znać.

To trudniejszy przypadek, gdyż nie możesz bezpośrednio przyznać się do swojej ignorancji.

Przejdź w odpowiedzi do jednego ze swoich kluczowych komunikatów wierząc, że reporterowi zabraknie czasu na powtórzenie pytania, na przykład "To nie jest najważniejsza sprawa. Warto natomiast zastanowić się..."

Jeżeli reporter będzie nalegać, obiecaj szybko zdobyć potrzebne dane i przejdź do kolejnej kwestii.

3. Kiedy znasz odpowiedź, ale nie chcesz tego powiedzieć.

To najmniej przyjemna sytuacja. Reporter zdaje sobie sprawę, że znasz odpowiedź i próbuje wszelkimi sposobami zmusić Cię, żebyś to powiedział.

Nie możesz sobie pozwolić na twardą odmowę – to byłoby niegrzeczne i szkodliwe.

Powiedz co możesz powiedzieć w tej sprawie i postaraj się delikatnie przejść do bardziej bezpiecznego tematu.

W każdym przypadku pewność siebie i zdecydowanie, szczególnie w wywiadzie telewizyjnym, oszczędzą Ci nadmiernego stresu i zakłopotania.

poniedziałek, 16 marca 2015

Jak zrobić prezentację, której nikt nie zapamięta

Zrobienie prezentacji, której nikt nie zapamięta jest dziecinnie łatwe.

Oto 10 porad, dzięki którym szybko zniechęcisz publiczność do siebie i tematu wystąpienia:

1. Prelegent jest najważniejszy i dlatego wszyscy na niego patrzą.

2. Prelegent ma mówić, a publiczność ma słuchać.

3. Żeby przekonać słuchaczy i zachęcić ich do działania, wystarczy przedstawić ciekawe fakty.

4. Wszystkie dowcipy prelegenta są BARDZO śmieszne.

5. Jeśli prelegent zrezygnuje z przerw, będzie miał więcej czasu na wystąpienie i ludzie więcej się dowiedzą.

6. Prelegent jest dla publiczności jedynym źródłem informacji.

7. Lepiej powiedzieć za dużo niż za mało.

8. Jeżeli prelegent będzie mówić szybciej, przekaże w tym samym czasie więcej informacji.

9. Potrzeby prelegenta są ważniejsze od potrzeb i oczekiwań publiczności.

10. Publiczność lubi slajdy z jaskrawymi kolorami i fantazyjnymi czcionkami.

Około 80% prezentacji jest zrobionych według tych instrukcji. Niewątpliwą zaletą takich wystąpień jest minimalny czas na przygotowanie oraz to, że nikt ich nie traktuje poważnie.

Zachęcam do wykorzystania tych porad w następnej prezentacji – publiczność niczego nie zapamięta i niczego się nie nauczy.

piątek, 13 marca 2015

Cztery pomysły na przebojowy cytat

Reporterzy nie mogą sobie pozwalać na kategoryczne wyrażenia. Uwielbiają natomiast cytować ludzi, którzy mówią stanowczo i twardo.

Zdecydowany komunikat można wzmocnić słowem "absolutnie". Na przykład, "Jesteśmy absolutnie zdecydowani zakończyć budowę domu dziecka jeszcze przed wakacjami."

Dodanie słów "nigdy" lub "zawsze" uczyni przekaz definitywnie ostatecznym :-)

Oto cztery sposoby budowania mocnych cytatów:

1. Do ataku

"To stek bredni. Same bzdury. Absurd!"

Najpewniejszą metodą zaistnienia w mediach jest zaatakowanie kogokolwiek, choćby siebie samego. Reporterzy uwielbiają konflikty. Dlaczego? Bo konflikty są pełne dramatów.

Stąd kawalkady reporterów jeżdżących na wojny. Na wojnie atak, dramat i cierpienie są chlebem powszednim. Tutaj najszybciej można zostać bohaterem. Tutaj można też najszybciej zginąć.

Kolejny dramatyczny temat to kampania polityczna. Dlaczego? Bo każdego dnia liderzy konkurencyjnych partii wzajemnie się atakują, często nie przebierając w słowach. Tu nie ma ofiar śmiertelnych, ale stawka też wysoka – wygrana lub przegrana w wyborach.

Im mocniejszy, bardziej uzasadniony i emocjonalny atak, tym większe zainteresowanie mediów.

"Rząd chce wykończyć drobnych przedsiębiorców!"

"Hipermarkety znowu okrutnie wykorzystują pracowników!"

"Czuję do siebie wstręt za przemilczenie cichych sponsorów mojej kampanii wyborczej."

Wszystkie te cytaty trafią na pierwsze strony gazet, ponieważ zawierają oskarżenia.

Oczywiście, jak zawsze, to, że coś może zaciekawić media nie znaczy, że musisz o tym mówić. Jeśli częścią Twojej kampanii jest krytyka rządowego programu podniesienia podatku dla drobnych przedsiębiorców lub nielegalne praktyki zatrudniania ludzi przez sieci hipermarketów, przystępuj do ofensywy.

2. Emocje górą

Od dziennikarzy oczekuje się chłodnej analizy, obiektywizmu i faktów. Dziennikarz nie może krzyczeć na swojego rozmówcę, ale ten może (choć nie radzę) krzyczeć na inne osoby.

Oto przykłady emocjonalnych wypowiedzi:

"Jestem oburzony tym, że..."

"To najczarniejszy dzień w moim życiu..."

"Byliśmy głęboko rozczarowani wynikami finansowymi pierwszego półrocza..."

"Niedobrze mi się robi kiedy..."

Emocje są silnym orężem w kontaktach z ludźmi i mediami.

3. Na przykład... przykład

Jeśli chcesz, żeby Twoja wypowiedź była wykorzystana w tekście, przedstaw rzeczowy, konkretny i barwny przykład.

Reporterzy piszący o branży motoryzacyjnej zacytują Ciebie, kiedy powiesz coś ciekawego o konkretnej marce, na przykład, Fiacie, Mercedesie lub Renault, itp.

Dziennikarze, którzy piszą o finansach, wykorzystają takie zdanie, "Jestem w 100 procentach pewny, że NBP obniży jutro stopę procentową o pół punktu."

Abstrakcja jest wrogiem każdego dobrego dziennikarza. Ofiarując mu mięsisty przykład zaczerpnięty prosto z życia, pomagasz zaciekawić czytelnika – i do tego właśnie służą przykłady.

Przykład: W karambolu na autostradzie A4 między Wrocławiem i Opolem w gęstej mgle zderzyło się 40 samochodów.

To zdanie pojawi się w tekście bez cudzysłowu.

"W ostatniej chwili zauważyłem tylne światła pozycyjne ciężarówki. Błyskawicznie skręciłem w prawo na rezerwowy pas ruchu, odbiłem się od bariery. Dzieci się obudziły i zaczęły płakać. Żona – blada jak śmierć – przez pięć minut nie mogła wykrztusić słowa ze strachu."

Taki dramatyczny opis wydarzeń na autostradzie na pewno będzie wykorzystany w artykule.

Chcesz być cytowany? Przedstaw atrakcyjny, reprezentatywny i sugestywny przykład.

4. Pytanie retoryczne

Dlaczego dziennikarze przepadają za retorycznymi pytaniami? Dlatego, że takie pytania zmieniają strukturę ich tekstu.

Sekwencja – podmiot, orzeczenie, dopełnienie – jest absolutnie poprawna, ale także nużąca. Retoryczne pytanie ożywia nawet najnudniejszy artykuł.

"Czy powodzi Ci się teraz lepiej niż 10 lat temu?"

"Czy w przyszłym miesiącu możemy spodziewać się podwyżek cen paliwa?"

"Kiedy zarząd zacznie słuchać tego, co mówi załoga?"

"Kiedy związki zawodowe zrozumieją, że realizacja ich żądań doprowadzi naszą firmę do bankructwa?"

"Dlaczego prezydent złamał wyborcze obietnice?"

"Czy kobiety doczekają się w końcu zrównania poziomu pensji z mężczyznami?"

Wszystkie te pytania tak naprawdę nie są pytaniami – ich celem nie jest zdobycie informacji. To pytania retoryczne, które przedstawiają tezę w formie pytania. Nie trzeba na nie odpowiadać, żeby zrozumieć o co chodzi.

Masz inny pomysł na przebojowy cytat? Napisz o tym w komentarzu.

Kontakt

Nazwa

E-mail *

Wiadomość *